Van Driebergen naar Maarn … een NS wandeling 14 km …

Geboren en getogen in Driebergen lijkt het Adri en mij leuk om een wandeling over onze geboortegrond te maken maken en starten we op station Driebergen-Zeist.
Een bekende plek. Jarenlang heb ik voor de spoorbomen staan wachten om weer eens net op het nippertje op school aan te komen … wachten met tientallen scholieren, tussen auto’s door laverend bij het seinhuisje dat naast de spoorwegbomen stond. In 1971 is het afgebroken.

Zo’n 50 jaar niet op het station geweest en ik verbaas me. Ik weet het … alles moet met zijn tijd mee en natuurlijk is het fantastisch dat er een tunnel is gekomen … het was altijd gevaarlijk … zeker nu met in je achterhoofd het vreselijk ongeluk in Oss waar een Stint met 5 kinderen wordt aangereden door een sprinter … maar we zijn in shock van alle veranderingen!!!

Vanaf de noordzijde, de kant van Zeist starten we. Geen markering te vinden, maar dat is vermeld en we kennen de weg. De weg oversteken en langs het Pannenkoekenhuis Princenhof de Breullaan inlopen.
De Breul was in mijn tijd een bekend (katholiek)jongensinternaat.

De naam Breul komt van bruul, “afgepaald gebied”.
Het landgoed werd reeds in 1413 vermeld. Johan, heer van Egmond en IJsselstein beleende toen deze ambachtsheerlijkheid aan Willem, zijn bastaardbroer.
In 1832 kocht de Utrechtse bankier Jan Kol het landgoed. Hij liet het park met de vijver aanleggen in Engelse landschapsstijl.
Het huidige aanzicht van het landhuis dateert uit 1929. Vanaf 1931 tot aan de capitulatie in mei 1940 woonde hier de bankier Paul May en zijn vrouw Rosine Fuld. Zij pleegden beiden zelfmoord waarna het huis in handen van de bezetter viel. Na de oorlog was er het jongensinternaat De Breul gevestigd.
Stichting Het Utrechts Landschap kocht het in 1993 en zijn er nu kantorengevestigd. Het park is vrij toegankelijk; het huis is gesloten voor bezichtiging.

Het is omheind en we lopen langs een zijingang … verder niets meer te zien van het landgoed. Aan het eind van de weg rechtsaf, de Arnhemsebovenweg op. Nog steeds geen markering … maar we kennen de weg en weten dat we vlak voor de spoorovergang links het natuurgebied Bornia in moeten lopen.

Vroeger was Bornia in handen van een familie die in Leeuwarden woonden op de “Bornia State”.
Bornia betekent grens en werd zo genoemd omdat het op de grens van Driebergen en Zeist lag.Op dit landgoed bevindt zich één van de meest ongerepte duingebieden van de Utrechtse Al in de ijstijd woonden hier mensen zoals bleek uit opgravingen waarbij overblijfselen van zeer oude nederzettingen en grafheuvels zijn gevonden Heuvelrug.

Er zijn meer mensen die wat moeite hebben met het vinden van de juiste weg. Het is ook wel verwarrend. Niet het bospad op(dat nauwelijks te zien is) maar op de grindweg blijven, zijpaden negeren. Na ruim een kilometer buigt een pad naar rechts maar moeten wij links aanhouden want rechts is de route voor mensen met honden. Alleen zijn er 2 paden links en aangezien er niet over een hek en zandduinen wordt gesproken in de beschrijving en er alleen maar een geel/blauwe sticker op een paal zit missen wij het waarschijnlijk mooiste stuk van de route. Op dat moment hebben we dàt nog niet in de gaten want ineens is daar onze wit/rode markering en zitten we blijkbaar op de goede weg.

We lopen verder door de bossen, prachtige zandverstuivingen en via de Postweg in het dorp Austerlitz naar het dorpsplein waar we onze lunch nuttigen.

Austerlitz is genoemd naar de beroemde Pyramide (waar ik nog nooit op geweest ben of me dat in ieder geval niet meer kan herinneren). Vroeger was dit een kale heide waarop de Fransen rond 1800 een legerkamp hadden. Ter herinnering aan de overwinningen van Napoleon bouwden de Franse soldaten deze Pyramide.
De oude Postweg is één van de in de 16e eeuw ontstane postwegen in Nederland. De weg vormde de verbinding tussen Amsterdam en Arnhem.

Vanaf hier kan je de route inkorten door de bus terug te nemen naar station Driebergen maar wij gaan door uiteraard.
We blijven in het bos richting Maarn, zien al heel veel “makke jannen”(tamme kastanjes) … wat markering betreft blijft het goed opletten, gezond verstand gebruiken en afgaan op dat wat Adri zich herinnert want zij heeft ook in Maarn gewoond.
We passeren een bord “Landgoed Den Treek-Henschoten” dat nog steeds in particulier bezit is, een stenen koepel “De koepel van Stoop”! Ooit gebouwd als theehuis door de Amsterdamse bankier J.B. van Stoop.

In de verte zien we de buitenplaats “De Hoogt” (1908/Joachim Ferdinand de Beaufort) liggen. Inmiddels te koop … de eigenaren zijn ten onder gegaan aan de hoge erfpacht.
We blijven het pad volgen, steken de drukke autoweg Amersfoort – Doorn over en lopen via de zandverstuiving “De Koeheuvels” Maarn in.
Zelfs daar weet de markering ons nog aan het twijfelen te brengen. Twee markeringen … eentje van de spoorwegen rechtdoor en eentje van onze wandeling linksaf. We besluiten onze route uit te lopen en eindigen midden in Maarn voor het station.

Het is een leuke wandeling van ca 14 km … maar zo slecht aangegeven dat we sommige monumentjes en prachtige uitzichten gemist hebben. Jammer.
Maar voorop staat dat het gezellig was, honderduit gekletst hebben en een volgende wandeling al in het vooruitzicht is. Trage Tocht Arnhem die we kunnen lopen vanuit mijn huis.