Doorwerthsche -en Wolfhezerheide …

Een mooie wandeling in … beginnend vanuit een voor mij tegengestelde richting met delen van diverse klompenpaden en streekpaden (geel–rood). Inmiddels ken ik dit gebied zo goed dat ik het op de bonnefooi aandurf te lopen daar wat me mooi lijkt. Parkeer de auto onder het viaduct van de A50 naast een bruggetje over de Heelsumse beek … dezelfde beek die een stuk verder uitmondt uit in de Nederrijn op de grens van de Jufferswaard tegen de rand van de Noordberg aan.

Het eerste stukje van de route loopt aan de westkant van de snelweg. Het geluid van het verkeer is behoorlijk toegenomen sinds vorige maand en het is nog een heel eind naar de grijze buis in de verte dus toch maar het bos in, de hei op richting Wolfheze om … als het goed is … uit te komen bij het Ecoduct over de A50. Die grote grijze buis in de verte op de foto. Direct aan de andere kant is een bankje … tijd voor ontbijt en koffie.

Hier loop je een bijzonder gebied binnen … veel grafheuvels (die ik maar niet meer fotografeer) … maar ook de plek waar ooit het dorp Wolfhees lag. De kapel- of kerkheuvel waar de kerk zich destijds bevond ligt er nog.

Iets ten noorden van de oude heerweg werd, op een fundering van in traskalk gegoten veldkeien, deze kerk omstreeks het jaar 1000 opgericht. De kerk was in Romaanse stijl, van tufsteen en met een leistenen dak. Er was tevens een bijbehorende pastorie en kerkhof bij. De maten van de kerk waren 20,9 (oost-west) bij 7,6 (noord-zuid) meter.De kerk hoorde bij het oude dorp Wolfhees, dat na de 16de eeuw vergeten werd.

De weg voert via een tunneltje onder de Wolfhezerweg door naar het beek- en sprengengebied achter het Fletcherhotel Wolfheze … nog even een blik werpen op de 1000 jarige den …

en dan naar de beroemde Wodanseiken. Vraag me niet welke groep de oude eiken zijn … voor mij niet te achterhalen. De hele entourage blijft mooi … de beken, de sprengen, de bruggetjes, de eiken …