MIJN VELUWE ZWERFPAD – 05 … ’s Heerenloo – Lunteren – 12,5 KM…

Helaas werden het wat minder kilometers dan de de beoogde 13,4 maar na mijn val had ik nog maar 1 doel … het treinstation halen. Maar goed … dat was pas op het einde … terug naar het begin.

Na 2 bussen en een trein sta ik om iets voor 10.00 uur op het startpunt (halte Apeldoornseweg 60/ ’s Heerenloo) in het buurtschap Roekel. Aan de overkant van de weg is het een bont geschakeerd aanzicht van rododendrons. Duidelijk een rododendron-kwekerij.
Ik word richting het ernaast gelegen bospad (Immen(kamp)weg) gestuurd waar ik maar op het zand blijf lopen. Hordes wielrenners passeren mij … ook een auto en dat is zandhappen.
Na een kleine 2 km word ik naar links gestuurd … het landgoed Valouwe. In 1928 aangekocht door de heer Schlimmer die er een landhuis op laat bouwen. Nog steeds is het particulier bezit al mag je wel wandelen over “wegen, paden en lanen”.
Ik kom langs een hindernis baan voor paarden … een crossbaan heet dat, lees ik later. Er liggen o.a. slootjes voor en na ( in het struikgewas verscholen) hindernissen.

Ik steek de Wekeromseweg over en daar ga ik fout .. en dat is niet de eerste keer dat me dat hier overkomt. Omdat ik parallel loop aan het eigenlijke pad zegt Komoot niets maar daar waar ik naar rechts moet, sta ik voor een hek met een ketting … terug dan maar want ik moet aan de andere kant van het hek zien te komen … het Wekeroms Zand op. De kern van het Wekeromse Zand bestaat uit een overwegend open gebied van ruim 100 ha, met actief stuivend zand, diep uitgestoven laagten en begroeide ‘forten’. De grazende kuddes moeflons en heidekoeien zorgen er samen voor dat de heide niet dichtgroeit met hoge grassen.
Vandaag steek ik de zandverstuiving niet dwars over. Dat soort wandelingen vermijd ik ook in de toekomst vanwege de flexibiliteit van mijn knie … die moet nog een tijdje mee. Maar ook langs de rand is het zwaar stappen … soms ontkom je niet aan het zand.

Het is zó mooi om hier te lopen.

Het is blijkbaar een dag voor buitenactiviteiten. Hele groepen padvinders/scouts lopen dezelfde route … richting het middelpunt van Nederland in het Goudsberggebied. Zo gezellig, soms maken ze even gebruik van mijn Komoot als ze er niet helemaal uitkomen met hun wandeling op papier. Ze zingen, ze lachen … ze hebben plezier … en ik dus ook.
We passeren klompenpaden … het Meulunterenpad, het Valckse pad en wat eerder al het Beek- en Bultpad. Allemaal al eens gelopen. Bos, weilanden en heidevelden wisselen elkaar af en dan ben ik in het gebied van de grote zandgroeve.
In de ijstijd zijn er enorme hoeveelheden zand en stenen aangevoerd door de gletsjers. De Goudsberg (ook wel Lunterseberg genoemd) werd eeuwen lang gebruikt voor het afgraven van zand en grind. Na de oorlog is de zandwinning enorm toegenomen. Vele wegen en huizen zijn gerealiseerd met zand uit de grote zandgroeve.
Er is een tijdlijn trap aangelegd die een wandelpad vormt tegen de helling en die onderdeel is van de wandelroute die belangrijke bezienswaardigheden in het gebied met elkaar verbindt. Tegelijk krijgt de bezoeker informatie over de ontstaansgeschiedenis van het gebied en fungeert het object als ‘eye-catcher’ en oriëntatiepunt in de uitgestrekte vlakte van de zandafgraving.

De scouts komen nog meer scouts tegen … het middelpunt blijkt het verzamelpunt te zijn. Het is nog geen 100 meter meer maar ik ben zo druk bezig met filmen dat ik vergeet foto’s te maken. Maar de techniek staat voor niets dus maak ik schermfoto’s van mijn filmpje. Aan de andere kant loop ik de heuvel weer af, ga linksaf en loop door tot aan de Hessenweg .. een tiental meters rechtsaf en dan in plaats van zoals gepland de bosroute te nemen loop ik de officiële route van het VZ langs de rand van het uilenbos. En had ik dat nou maar nooit gedaan … want daar verzwik ik mijn enkel en smak ik behoorlijk hard op de grond. Maar goed … dat hele verhaal hebben jullie kunnen lezen in de link aan het begin van dit verhaal. Vanaf dat moment laat ik de wandeling los, lopen lukt haast niet maar ik zal toch naar dat station moeten. Met wat doorzettingsvermogen lukt het en begint het thuis allemaal pas tot me door te dringen wat er is gebeurd.

Een top wandeling absoluut maar neem in plaats van dat combi (fiets/wandel)-pad maar gewoon de route door het bos. Helaas van het laatste stuk geen foto’s meer maar de volgende etappe start op station Lunteren en toevallig is het eerste stuk hetzelfde … de foto’s komen dus nog. En dan voor de liefhebbers … mijn Vlog.