Een wandeling die start aan de Cuneraweg in Achterberg … een dorp dat valt onder de gemeente Rhenen. Tot de hervorming in 1580 is Rhenen een druk bezochte bedevaartsplaats vanwege de heilige Curena. Het hiermee opgehaalde geld financiert de bouw van de Curenatoren … de latere Curenakerk. Krijg door die pelgrimsverhalen het gevoel dat ik vandaag een beetje met Rikit haar Peerkepad meeloop.
De naam Cunera wordt het eerst genoemd in een Engels handschrift uit de elfde eeuw, Ze zou rond de vierde eeuw na Christus hebben geleefd. Volgens de legende was zij de dochter van Aurelius, de hertog van York, en Florencia, een dochter van de sultan van Babylon. Eenmaal veilig in Engeland liet Florencia zich bekeren tot het christendom en niet veel later kreeg het stel een dochter: de beeldschone Cunera.
Maar goed … geschiedenis kan altijd nog … eerst lopen. Naast de beveiligde parkeerplaats voor mijn auto zie ik meteen het klompenpadschildje en kan de rondwandeling van ca. 12 km beginnen.
Het dorpje ben je direct uit en lekker luchtig gekleed in mijn wandelrok loop ik via weilanden, maisvelden, holle wegen en licht stijgende bospaden naar de Laarserberg waar mij een prachtig uitzicht wacht over de Graften.
Graften zijn begroeide steilrandjes die een helling verdelen in terrassen. Deze zijn aangelegd door boeren die in de lengterichting van de helling takkenbossen neerlegden of een lange zandwal aanbrachten ter voorkoming van het wegspoelen van kostbare landbouwgronden. Ze komen veel voor in zuid-Limburg en daarom zijn deze op de Laarserberg zo uniek.
Sommige stukjes zijn bekend … ik loop weer in het bos achter de dierentuin, kom langs het militair ereveld en maak een uitstapje naar links om een blik op de kazematten en loopgraven te werpen.
Vlak voor de N225 kom ik op een pad langs de Grift … helaas niet de Grebbeberg op. De Grift (ook wel Grebbe) is een kanaal dat werd gegraven van 1473 – 1481 onder leiding van Bisschop David van Bourgondië. Het doel van de Grift was de ontginning (turfwinning) van de veengebieden ten noorden van Rhenen. Tegenwoordig is het een gedeelte van het Valleikanaal en werd in zijn huidige vorm aangelegd tussen 1935 en 1941. Het is een prachtige stuk … weidevogels, eenden, roofvogels … maar wel bijna 5 km en doodvermoeiend om te lopen. Het is een fietspad … en al die fietsers verwachten van mij dat ik opzij stap in het gras en daar blijf wachten … als ik niet van de sokken gereden wil worden. Tientallen groepjes samenfietsende senioren-echtparen die echt niet achter elkaar fietsen en ook nog eens alle bankjes bezetten door uitgebreid te picknicken als ik daar rond lunchtijd langs wandel. Uiteindelijk zoek ik mijn heil aan de waterkant waar ik natuurlijk neerplof in de brandnetels maar goed … eerst koffie.
Tijdens dit stuk heb ik contact met mijn kinderen … stuur wat foto’s door en als antwoord krijg ik onderstaand gedicht van Marsman (geschreven in 1936) terug. Herken het … had het zo zelf kunnen schrijven.
En dan denk je dat je alles gehad hebt … niets is minder waar … een veld met ooievaars . Ze stappen parmantig rond totdat ze ineens allemaal tegelijk gaan vliegen en honderden meters verder weer gaan zitten. Prachtig om te zien. Helaas niet echt scherp maar ook te zonde om hier niet te plaatsen.
Nog 1 km terug naar de auto en dan heb ik er bijna 12 km opzitten.
Neeltje leeft ... leef je mee? 