Klompenpad – Valkschepad … ca 10 km

Ik sta in twijfel … wel of niet. Buienradar trekt me over de streep. Zeker tot 12 uur geen regen. Ik gok het er op. Iets voor 8 uur vertrek ik. Half uurtje rijden … lekker op tijd. Ware het niet dat alle wegen die naar mijn parkeerplaats leiden afgesloten zijn. En als ik dan uiteindelijk via een heleboel boerenweggetje bijna mijn doel in zicht heb … moet ik nog 10 minuten geduld uitoefenen … laden en lossen!!!

Note: Ik heb gekozen om te starten bij de boerderij uit de ijzertijd omdat daar een officiële parkeerplaats is. Start je bij “’t schuurtje” zoals bij klompenpaden.nl wordt aangegeven … dan moet je auto in de berm staan.

Een prachtige wandeling … het grootste gedeelte is verboden voor honden … over smalle paadjes langs weilanden, prachtige glooiende vergezichten … dacht trouwens dat alleen varkens altijd de blubber opzochten, langs Celtic fields … gemarkeerd door gele paaltjes … Al ver voor de esdorpboeren waren de heuvels rond Lunteren in trek. Uit de IJzertijd (800 v. Chr. tot het jaar 0) stammen sporen van kleine, regelmatige raatakkers 6, 40 bij 40 meter, die in een systeem van wissellandbouw werden gebruikt. Telkens kreeg een akkertje rust zodat de bodemvruchtbaarheid zich kon herstellen. Wie goed kijkt kan de walletjes rond die akkers herkennen; als hulp zijn de randen met gele paaltjes gemarkeerd.

Dan komen we via een draaihek op het gebied van de Wekeromse Zandverstuiving. Zandverstuivingen ontstonden in het verleden vooral door overbegrazing en overmatig plaggen van heide. Stuifzand werd door de wind over het gebied geblazen en verspreidde zich steeds verder. In grote gebieden bestaan er zeer uitgestrekte zandverstuivingen, soms zelfs best hoge duinen.

Eerst een stuk hei. Achter gaas lopen “heidekoeien”. Ik heb er nog nooit van gehoord maar die schijnen hier tot 1950 gelopen te hebben en nu probeert men ze terug te fokken. Voor mij zien ze er hetzelfde uit als de gewone zwart witte huis-, tuin- en keukenkoe. Dan een paar honderd meter lopen over de zandverstuiving … zwaar werk. Maar de moeite waard. En iets verder de wildobservatiepost waar wat hert-achtigen aan het grazen zijn. Ik ben op een enorme afstand … niet zulke scherpe foto’s … maak geen geluid maar vermoedelijk ruiken ze me … kijken schichtig achterom en smeren ‘m.

Iets verder loop ik via een draaihek de weg op. Direct rechts een monument ter nagedachtenis aan Robert N. Greene.

En dan wordt het ploeteren door het hoge gras van de weilanden … volop op- en overstapjes … tot er ineens een stel koeien voor mijn opstapje liggen … de zwarte links van het hek ligt in de weg!!! Wat nu??? Over het stroomdraad (en ja … er staat echt stroom op) en ouderwets slootje springen. Harstikke lenig op mijn oude dag! Om via een zee aan bloemen weer terug naar de auto te lopen.

Absoluut een aanrader.