Dochters van Kiev

Drie generaties vrouwen vertellen het verhaal van Oekraïne dat begint in 1929 met de zestienjarige Katya. Ze wordt omringd door familie en is verliefd op haar buurjongen. Maar dan is Stalin daar met zijn plan om Oekraïne, de graanschuur van Europa, in te lijven bij het communistische collectief. Het roept een afschuwelijke hongersnood over het land af. Familie, vrienden, buren verdwijnen … voedsel wordt schaars en verzet wordt betaald. 
NOTE: Lees het niet vlak voordat je naar bed gaat … het wekte bij mij ook woede op, je valt niet meer in slaap. Ik in ieder geval niet. Met in je achterhoofd de huidige situatie van Oekraïne komt het hard binnen. Een prachtig geschreven boek … je wilt het in 1x uitlezen … een boek vol verdriet, hoop, vreselijke situaties en tegelijk ook ontzettend veel liefde.

Cassies echtgenoot Henry gaat nog éven een ijsje halen met hun dochter Birdie en dat ‘even’ verandert haar hele leven. Henry’s auto wordt aangereden door een vrachtwagen … hij overlijdt, Birdie overleeft het ongeluk na een tijd in coma te hebben gelegen. Maar als ze genezen is, spreekt ze niet meer. Cassie wordt ondergedompeld in verdriet. Haar leven vol geluk is voorgoed voorbij.
Hulp van buitenaf wijst ze af maar dan bedenkt haar moeder (Anna) een plan. Haar moeder Katya, -Cassies grootmoeder, de uit Oekraïne gevluchte Bobby- heeft een ongeluk gehad en kan met haar 92 jaar eigenlijk niet meer alleen zijn omdat ze ook begint te dementeren. Anna vraagt Cassie of zij voor haar grootmoeder wil zorgen. Cassie accepteert dat en verhuist tot blijdschap van de kleine Birdie die er zichtbaar van opknapt dat ze weg kan uit het huis van ongeluk, waar alles haar herinnert aan haar vader.

Bobby heet als meisje Katya. Ze is geboren en getogen in Oekraïne. Ze leeft er gelukkig met haar ouders, haar zusje Alina en de rest van haar familie. Ze wordt als zestienjarige verliefd op Pavlo, die ze al jaren kent en alles lijkt af te stevenen op een lang leven samen. Maar dan besluit Stalin om Oekraïne -de graanschuur van Europa- te annexeren.
Om te beginnen vaardigt hij communistische maatregelen uit. Alle boeren moeten hun boerderij aan de Staat afgeven, alle graan is voor de overheid, niets is meer eigen bezit. De bewoners protesteren maar de Russische troepen trekken van dorp naar dorp en onteigenen alle boerderijen. Wie protesteert wordt doodgeschoten. Katya verliest haar vader, verder familie en mensen die ze liefheeft. Wie niet sterft, tracht te vluchten.

Katya schrijft van meet af aan in haar dagboek op wat haar overkomt. En als Cassie eenmaal bij haar komt, vindt ze het dagboek van Katya/Bobby dat het schokkende verhaal achter haar familie onthult: een verhaal over hoop, doorzettingsvermogen en liefde onder de meest barre omstandigheden.

De geschiedenis herhaalt zich.

Auteur

Erin Litteken is half-Oekraïens en half Amerikaans. Ze realiseert zich dat het ernaar uitziet dat deze roman is geschreven op de geschiedenis van nu. Maar -zo schrijft ze in haar voorwoord- het idee voor dit boek kwam al veel vroeger in haar op, toen Rusland in 2014 de Krim binnenviel. En ook toen een stuk land annexeerde op vergelijkbare wijze als in 1930 Stalin de grond opeiste van de boeren uit de Oekraïne.
De grootouders van Erin Litteken vluchtten in de Tweede Wereldoorlog naar de Verenigde Staten. Daar zijn ze geworteld. Maar desondanks blijft de geschiedenis van de voorouders een deel van hun leven.