Het gaat allemaal even niet zoals ik wil … zit er eigenlijk wat doorheen. Geen gezellig thuis, geen inwonende – ook betrokken – met mij meedenkende mensen.
Week 7 en 7 weken verder!!!
Inmiddels een mailtje van de verzekeringsdame ontvangen. Ze kan niets doen … we moeten wachten op de uitslag van de oorzaak van de lekkage en pas dan kan er besloten worden of het de inboedelverzekering of de rechtsbijstandverzekering zal zijn die mij van mijn schade af gaat helpen.
Wil ik tegemoetkoming in de huur dan zal ik dit aan moeten vragen bij één of andere instantie die een heel onderzoek gaat instellen wat weken kan gaan duren. Inmiddels ben ik murw van al dat gezeur en laat het er maar zitten … het is teveel.
Ook kan ze er helaas niet bij zijn als de heren van Plegt Vos hier hun licht over gaan laten schijnen.
14 februari:
Vanmorgen staan ze op de stoep … de heren van Plegt Vos. Als Jos binnenkomt – mijn lekkageverhelper van de laatste 3 jaar – vertelt hij dat hij geschrokken is. Als enige weet hij - en heeft hij de vorige keren in het echt gezien hoe het er bij mij uitziet bij een lekkage – in wat voor een rotzooi ik zit. Joost – een jonge techneut - is voor deze keer met hem mee om er met een frisse blik naar te kijken en weet niet wat hij ziet.
Als ik vraag waarom ze nu na bijna 2 maand pas komen hoor ik dat ze het vorige week pas te horen hebben gekregen. Het 06 nummer van een medewerker van Plegt Vos dat ik 27 december bij thuiskomst direct geappt heb, bestaat niet meer. Collega is vertrokken.
Jos legt uit wat hij de vorige keren allemaal gedaan heeft en het plafond gaat er uit. Nadat al het isolatiemateriaal verwijdert is en stukken van de bodemplaat – die trouwens volledig groen uitgeslagen zijn en waar de schimmel vrijelijk haar weg overheen vindt – worden weggezaagd, kruipt Joost met een lampje de vrijgekomen ruimte in. Ik heb de foto’s gezien en daar word je niet vrolijk van.
Maar geen lekkage te vinden.
Dan maar buiten verder. Met een tuinslang water spuiten op de muur en in alle hoeken en gaten van het platte dak. Er wordt een dakrand opgelicht waardoor ze met een camera de boel beter kunnen bekijken … de daarmee gemaakte foto’s laten één grote vunzige schimmelende smeerboel zien. Door water aangetaste balken … een grote natte bende maar niets wat lijkt op een lekkage.
Ze bekijken de muur verder en dan beginnen ze over de vreemde gaten in de buitenmuur … waar trouwens de “platte daken specialisten” het ook al over hadden. Na contact met het hoofdkantoor blijken dat vleermuisgaten te zijn.
Terwijl Joost op de ladder staat ziet hij in de nok van het dak iets fladderen. Zou het van het dak komen? Maar daar hebben ze tekeningen voor nodig. Een heel technisch verhaal gaat aan mij voorbij. Voorlopig kunnen ze verder even niets doen. Terug naar het hoofdkantoor om de foto’s te laten bekijken door andere deskundigen. En mocht het aan het dak liggen dan is het ook nog wachten op droog weer om er met een hoogwerker of steiger bij te kunnen om het dak te kunnen inspecteren.
Maar dan komt het volgende probleem … er is geen ruimte voor die bouwwerken. De ruimte naast mijn huis is iets van 1,5 meter voordat je steil de diepte ingaat en daar kan geen hoogwerker of steiger staan en dan zullen ze het moeten doen met dubbele ladders.
Ze zijn ruim 3 uur bezig totdat ze uiteindelijk denken het euvel gevonden te hebben.
Het plafond wordt weer dichtgemaakt en het is wachten op het vervolg.
In ieder geval heeft het mij weer een positieve draai gegeven. Ik ben gehoord en serieus genomen!!!
De spanning is uit mijn lijf na 7 weken en dat voel ik ook. Er is letterlijk een last van mijn schouders … doodmoe en overal spierpijn maar ik zie het weer wat zitten.
Er zal nog wel enige tijd over heengaan voordat ik mijn gezellige thuis terug heb maar er wordt aangewerkt.
’s Middags komt dochterlief nog even langs met een bloemetje en ik heb het gevoel het begin van het omdenken weer gevonden te hebben.
Neeltje leeft 