Week 5:
Na een overgangsfase – met afwisselende buien van deprimerend tot het weer zien zitten – overwint het laatste en ga ik gisteren aan de gang met mijn kamer voor de zo broodnodige gezelligheid c.q. leefbaarheid. Dus tafel weer terug in eetgedeelte – dan maar op het beton – en alles in de zitkamer weer zoveel mogelijk op zijn plaats. Gordijnen nog niet want met de eerste de beste stormachtige regenbui regent het weer naar binnen en behalve dat zal het plafond er uit moeten om het natte isolatiemateriaal dat zich daarboven bevindt te vervangen.
Ik kan wel wachten tot het de “vak”mensen behaagt eens een kijkje te komen nemen, maar dan kan je mij tegen die tijd naar het gesticht brengen. Zelfs de verzekeringsvrouw van Univé – waar we al lid van waren toen het nog DLG (Drents Landbouw Genootschap) was (dus geld genoeg aan verzekeringsgeld verdiend om eens een keer voor me klaar te staan, zou je denken) – waar ik al mijn hoop op had gevestigd en die me afgelopen woensdag een appje stuurt …
“Ik heb uw email ontvangen. Ik bel u uiterlijk vrijdag om de situatie verder door te spreken. Mvg ”
… laat vanaf die woensdag niets meer van zich horen.
Deze 4e lekkage sinds het huis 5 jaar geleden opgeleverd werd, geeft me weinig vertrouwen dat het aannemer Plegt Vos Oost ooit nog lukt om het naar behoren op te lossen en sluit ik een 5e lekkage niet uit. Ook neem ik aan dat – naar aanleiding van hun ongeïnteresseerde houding - het verhuurder Vivare weinig tot niets interesseert hoe ik er bij zit en heb ik het in eigen handen om er voor te zorgen dat ik “er op voorbereid” er toch op een gezellige manier bijzit.
Mochten bovenstaand genoemden trouwens besluiten zich van een meer menselijke kant te laten zien dat zal ik niet aarzelen om dat ook in een blog te vermelden.
Dus … overdenk ik om de vloer te verven met betonverf en een jute-achtig kleed aan te schaffen. Zo kan ik op vakantie gaan …
– trek ik alleen alle stekkers in die hoek uit de stopcontacten,
– hoef ik alleen mijn kleed op te rollen,
– de tafel opzij te zetten en de vensterbank leeg te halen
– zodat ik bij thuiskomst alleen het alarmnummer hoef te bellen als de boel weer blank staat en ik verder - behalve irritatie/ergernis over zoveel onkunde – geen schade heb.
Moet alleen nog iemand zien te vinden die het laminaat mooi in een rechte hoek afsnijdt en met de paar planken die ik boven heb nog even deze hoek netjes opvult.
Ik ga geen kosten meer aan dit huis maken, laat ook de trappen niet meer verven of boven nog enigerlei leuks aanbrengen om er een gezellige slaapkamer van te maken, spendeer ook geen cent meer aan de tuin. Ben er klaar mee.
Ik heb mij aangemeld voor andere wooneenheden zoals seniorenwoningen, appartementen in de buurt van winkels, huisarts en bushalte, heb me ook ingeschreven bij diverse soorten makelaars voor een appartement mét groot balkon of iets anders leuks … maar daar zijn enorme wachtlijsten voor.
Voorlopig zit ik hier dus nog vast en denk ik dat het voor mijn geestelijk én lichamelijk welzijn gezonder is dat ik me in het vervolg beter voorbereid op de onwelwillendheid van mensen – of is het de geest des tijds – waar je normaal van zou verwachten dat ze klaar staan om je te helpen en het voor mezelf zo leuk en leefbaar mogelijk maak.
Neeltje leeft 