Allereerst dank voor de opbeurende telefoontjes, de lieve appjes, de meelevende berichtjes op mijn blog en facebook … dat sterkt me. Vandaag dag 7 … en er komt meer rust over me.
Joost is langsgekomen om te helpen de meubels wat in elkaar te schuiven zodat de keukenkast ook een plaatsje tegen de muur in de woonkamer kan krijgen en ik de eettafel leeg kan maken. Ook de lamp boven de eettafel heeft hij maar weggehaald … het vocht kwam wel erg dichtbij de stroomdraden.
Aan de gang met alles voor de verzekering in orde te maken … alleen de oorzaak! Dat moet ik zwart op wit van de verhuurder krijgen. Ik kan zelf wel zeggen dat het een constructiefout is maar daar nemen ze geen genoegen mee. Verder bonnetjes en indien niet voorradig vragen ze om bedragen en bedrijven waar het gekocht is. Van kussentjes en veel andere sfeer-verhogende hebbedingetjes - soms op markten, kringloopwinkels e.d. gekocht of bij onbekende bedrijven - kan ik een declaratie vergeten. Gelukkig heb ik de betaalde rekening van het laminaat nog en kan ik de online betaling van de gordijnen wel terugvinden. Nu nog een vrijblijvende offerte ergens opvragen voor nieuw laminaat of misschien zijn die 3 pakken (ca 7 m2 die boven nog liggen) voldoende om er bij aan te laten leggen door een klusjesman.
Heb wel wat moeite met de ongeïnteresseerde manier waarop dit alles wordt afgehandeld. Ben erg ontvankelijk momenteel voor alle nare gebeurtenissen die in de buitenwereld gebeuren. In wat voor een wereld leven we tegenwoordig als een 12 jarige al begint te moorden en dan de ellende waar mensen mee te maken krijgen aan vliegtuigongelukken, overstromingen, aardbevingen, het aanvallen van agenten en zorgverleners tijdens Oud en Nieuw. Alles stapelt zich op.
Soms wil ik terug naar mijn hutje op de hei óf zelfs terug naar de jaren 50/60 van de vorige eeuw waar alles simpel was … waar hulpverleners/verzekeringsdeskundigen nog aan huis kwamen en je er een gesprek over kon voeren in plaats van dat alles afgehandeld wordt met ongeïnteresseerde medewerkers via telefoon of online . Al zal er toen ook genoeg gebeurd zijn waar we niets van af wisten.
Maar goed … ik kan de ellende van de wereld ook niet op mijn schouders nemen en beperk me dus maar tot mijzelf. Moet het maar de tijd geven.
Terug naar de lekkage …
Na afgelopen nacht gegoogeld te hebben op “vochtplekken inbetween gordijnen” durf ik het aan mijn gordijnen met azijn – desnoods nog baking powder – in de wasmachine te gooien. Het resultaat bij het eerste (kleinste) stuk raambekleding met azijn is verbluffend … ze zijn bijna nog witter dan de tanden van Gerard Joling. Dit geeft ook hoop voor de kussenovertrekken van de eetkamerstoelen. Het grote gordijn komt ook wit te voorschijn.
Voorlopig wel met een enorme inkijk want zolang we regen en storm hebben, hang ik niets terug.
Nu rest mij alleen nog de nota van het laminaat te versturen met offerte voor alles nieuw en/of reparatie … moeilijk want waar doe ik dat. Wat de andere spulletjes betreft … sommige kan ik zelf wel opkalefateren en voor de rest heb ik weer argumenten genoeg om kringloopwinkels af te struinen. Het eind van het liedje zal toch zijn dat ik zelf ook financiële schade lijd door iets waar ik part nog deel aan heb.
Maar wie weet … misschien word ik nog verrast door bepaalde verantwoordelijke instanties. Net zo goed als ik verantwoordelijkheid heb/neem voor dit huis(al is het een huurhuis) mogen/behoren zij toch(?) ook hun verantwoordelijkheid te nemen voor het welzijn van hun huurder en huis.
En dan zijn er zeker weer lichtpuntjes en ben ik halverwege de middag helemaal opgevrolijkt … het lang weekend in april met zoon en dochter is geboekt. We logeren tegen de Altstadt/Innenstadt Köln aan en omdat ik mijn lesje heb geleerd met lopen in een stad met historische straatjes mag ik van mijzelf nieuwe lage wandelschoenen gaan kopen. Geen sneakers … want na een paar kilometer voel je elke oude straatsteen/-keitje.
Er zijn weer leuke vooruitzichten.
Neeltje leeft 