Het zonnetje breekt lekker door en ik ben het meelij-opwekkende gesip van mijzelf zat. Wandelschoenen aan, rugzak om … op pad. De KanKorter Quadenoord. Van huis uit te lopen maar vandaag pak ik de auto naar de parkeerplaats. Een route die ik vaak loop maar die er elk jaargetijde weer anders uitziet. Ben benieuwd of routemaker Rob Wolfs me nog voor verrassingen zet … kan het me haast niet indenken.
En inderdaad niets onbekend maar dat ik hem tegengesteld loop, geeft toch ook weer een heel ander beeld van de wandeling. Stiekem hoop ik nog op een vliegenzwam en zoals jullie op de foto boven aan het blog al hebben kunnen zien, komt die inderdaad op mijn p
Diverse bronnen:
Wie de tijd neemt om ergens in het Renkums Beekdal in het gras te gaan liggen en weg te dromen, kan de geschiedenis langs zich heen zien trekken. Het beekdal had al vaste menselijke bewoning ver voor de “Romeinse tijd”.
In de Middeleeuwen woonden er landbouwers in kleine gemeenschappen en vanaf de 17e eeuw kwamen de watermolens met bijbehorende bedrijvigheid. In de negentiende eeuw werd het gebied regelmatig bezocht door vorsten en landschapsschilders.
Doordat in het beekdal plaatselijk water bleef staan ontstaat veengroei. De aanwezigheid van veen en stromend water maakt het gebied geschikt voor landbouw. De vele grafheuvels uit de steen- en ijzertijd langs de randen van het dal wijzen er op dat zich al vroeg mensen in het gebied vestigen.
Het Renkums Beekdal was een uitstekende woonplaats voor de mens; er was water en er waren grazige weiden voor het vee en droge plekken om te wonen.’
De beken in het dal zijn merendeels door mensen gegraven. Oorspronkelijk kronkelde er op de laagste plek in het erosiedal een bronbeek.
De loop van de beek is waarschijnlijk in de veertiende eeuw al verlegd om de slotgrachten van kasteel Grunsfoort van water te voorzien. Dit kasteel is vanwege de ligging in het moerassige dal enkele eeuwen van groot strategisch belang voor het hertogdom Gelre.
Het water in de beken is zeer helder: het viel als regen op de bossen en heiden van de Veluwe en het wordt daarna door de dikke zandpakketten van dit grootste waterreservoir van Nederland gefilterd.
Lange tijd bepaalden Vredestein en achttien andere bedrijven het beeld en rook het er tientallen jaren vooral naar rubber.
Maar industrie maakte plaats voor natuur: het bedrijventerrein werd omgetoverd tot een natuurlijk beekdal met hoogteverschillen, beken en natte graslanden.
Door mijn onverwachtse ingeving om toch de natuur op te zoeken is de accu van mijn camera niet helemaal opgeladen -daar kom ik halverwege achter- maar lang leve de mobiele telefoon.
Het lijkt wel weer een paddenstoelenrondje met als klapstuk mijn ieniemienie vliegenzwam … maar het is er eentje. Gelukkig heb ik ook nog wat andere herfstgezichten op de kiek genomen.
En dan staat er ineens een fazantenvrouwtje op het pad. Ze blijft ook gewoon rondkijken maar als ik tegen haar begin te kletsen, schuifelt ze langzaam achteruit het struikgewas in.
Dan is het tijd voor koffie om daarna helemaal opgefrist het beek- en sprengengebied binnen te lopen. Het blijft prachtig en om de paddenstoelen kan je echt niet heen.
De Tipi’s en/of Yurts zijn inmiddels afgebroken. Vroeger kon je ze ook ’s winters huren … heb er menigmaal een rookpluim uit zien opstijgen. Het bosrestaurant is ingeklapt, de wc afgesloten en dan zijn we al weer op de terugweg van ons rondje. Langs de natuurcamping waar nog een paar caravans en tenten staan … het is ook heerlijk zacht weer.
Voor een kopje koffie en wat anders lekkers kan je terecht op Quadenoord bij Rustpunt Bassie en tot mijn verbazing is de beeldentuin verplaatst. Hij staat niet meer in het zicht maar achter de gerestaureerde historische watermolen.
En dan is het nog maar een paar honderd meter terug naar het begin. Zit nog even te dubben of ik me bij het boscafé De Beken bij de andere terrasgangers zal voegen maar nee … thuis trekt ook.
Neeltje leeft ... leef je mee? 